علی ربیعی زاده ۱۳۳۴ در جنوب شهر تهران، در محله جوادیه و از یک خانواده کارگری است. پیش از انقلاب تکنیسین کارخانه «جنرال موتورز»، ارج و قرقره پرستو بود و در همان زمان از سران اعتصاب شهرک اکباتان و کارخانه محل کار خود بود که منجر به برخورد ساواک شد. او در سال ۱۳۵۹ ازدواج کرد. در سال‌های نخست انقلاب، نماینده کارگران و عضو شورای عالی کار بود. ربیعی مسئول شاخه کارگری حزب جمهوری اسلامی در دهه ۱۳۶۰ و عضو شورای مرکزی خانه کارگر از بدو تأسیس تا امروز است. ربیعی پس از انقلاب تحصیلات خود را در رشته مدیریت تا مقطع دکترا ادامه داد. او مشاور اجتماعی خاتمی در دوره ۸ سالهٔ ریاست جمهوری او بوده است. ربیعی افزون‌بر فعالیت‌های صنفی کارگری، به دلیل نیاز مقطع انقلاب، همراه با عده‌ای از دوستان هم محله‌ای خود جذب نهادهای انقلابی شده و به سپاه پاسداران می‌پیوندد. او در دوران جنگ ایران-عراق ۶۵ ماه حضور در جبهه‌های غرب را در کارنامه خویش دارد. پس از آن (با فرمان بنیانگذار انقلاب) به وزارت اطلاعات می‌رود. او از ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۲ در دوره وزارت محمد ری‌شهری و علی فلاحیان، معاون حقوقی و پارلمانی وزارت اطلاعات و از ۱۳۷۲ تا ۱۳۸۴ مسئول اجرایی و مسئول کمیته تبلیغات دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی به دبیر دکتر حسن روحانی بوده است. از ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۹ مشاور اجتماعی و فرهنگی رئیس‌جمهور سید محمد خاتمی بود. او در جریان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری ایران (۱۳۸۸) از اعضای اصلی ستاد میرحسین موسوی بود. او استاد دانشگاه‌های تهران و پژوهشگر حوزه جامعه‌شناسی سیاسی و اقتصادی است. او عضو هیئت علمی و دانشیار دانشگاه پیام نور، محقق و نویسنده در حوزه جامعه‌شناسی سیاسی و مدیریت است. ربیعی که به مدت ۵ سال وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی بود در دولت یازدهم و دوازدهم و پس از آن او دستیار ارتباطات اجتماعی رئیس‌جمهور و سخنگوی دولت دوازدهم بود.